آلفردو جیمز پاچینو (به انگلیسی: Alfredo James Pacino؛ زادهٔ ۲۵ آوریل ۱۹۴۰) بازیگر و فیلم‌ساز آمریکایی است. او در طول پنج دهه فعالیت خود جوایز گوناگونی دریافت کرده‌است؛ از جمله یک جایزهٔ اسکار، دو جایزهٔ تونی و دو جایزهٔ امی. این جایزه‌ها، پاچینو را به اندک بازیگرانی بدل می‌سازد که تاج سه‌گانه بازیگری را دریافت کرده‌اند. به او همچنین جوایزی چون یک عمر دستاورد هنری بنیاد فیلم آمریکا، سیسیل بی دمیل و نشان ملی هنر اعطا شده‌است. پاچینو در اچ‌بی استودیو و اکتورز استودیو، بازیگری متد را نزد چارلی لاتن[پانویس ۱] و لی استراسبرگ فرا گرفت. او در ۲۹ سالگی با نقشی مختصر در ناتالی و من (۱۹۶۹) نخستین فیلم بلند خود را بازی کرد. پاچینو با بازی در فیلم وحشت در نیدل پارک (۱۹۷۱) که نخستین نقش اصلی او بود، مورد توجه قرار گرفت. او پس از بازی در فیلم پدرخوانده (۱۹۷۲) به کارگردانی فرانسیس فورد کوپولا، با نقش موفق مایکل کورلئونه معروفیت بیشتری یافت و مورد تقدیر قرار گرفت. پاچینو برای بازی در این نقش، نخستین بار نامزد دریافت جایزه اسکار شد اما به آن دست نیافت. او این نقش را در فیلم‌های پدرخوانده: قسمت دوم (۱۹۷۴) و پدرخوانده: قسمت سوم (۱۹۹۰) بازآفرینی کرد. آل پاچینو برای بازی در فیلم‌های سرپیکو (۱۹۷۳)، بعدازظهر سگی (۱۹۷۵)، پدرخوانده: قسمت دوم و ... و عدالت برای همه (۱۹۷۹) نامزد جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد شد و در نهایت این جایزه را بابت نقش یک کهنه‌سرباز نابینای ارتش آمریکا در فیلم بوی خوش یک زن (۱۹۹۲) دریافت کرد. او همچنین برای بازی در فیلم‌های پدرخوانده، دیک تریسی (۱۹۹۰)، گلن‌گری گلن راس (۱۹۹۲) و مرد ایرلندی (۲۰۱۹) نامزد جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. دیگر نقش‌های قابل‌توجه پاچینو شامل تونی مونتانا در صورت زخمی (۱۹۸۳)، کارلیتو بریگانته در راه کارلیتو (۱۹۹۳)، بنجامین راجیرو در دانی براسکو (۱۹۹۷) و لوول برگمن در نفوذی (۱۹۹۳) می‌شود. او همچنین در فیلم‌های مخمصه (۱۹۹۵)، وکیل مدافع شیطان (۱۹۹۷)، بی‌خوابی (۲۰۰۲) و خاندان گوچی (۲۰۲۱) بازی کرده‌است. پاچینو در تولیدات متعددی از شبکه اچ‌بی‌او در تلویزیون حضور داشته‌است؛ از جمله این تولیدات می‌توان به فرشتگان در آمریکا (۲۰۰۳)، تو جک را نمی‌شناسی (۲۰۱۰) و فیل اسپکتور (۲۰۱۳) اشاره کرد. او بابت بازی در نقش جک کورکیان و روی کوهن در فیلم‌های تلویزیونی تو جک را نمی‌شناسی و فرشتگان در آمریکا برندهٔ جایزهٔ امی ساعات پربیننده شد. پاچینو فعالیت گسترده‌ای در تئاتر داشته‌است. او در سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۷ بابت نمایش‌های آیا یک ببر کراوات می‌زند؟ و تمرین مقدماتی پابلو هومل جایزه تونی بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد. پاچینو که از دوستداران شکسپیر است، در ۱۹۹۶ مستند در جستجوی ریچارد را کارگردانی و در آن بازی کرد. این مستند دربارهٔ نمایش‌نامه ریچارد سوم است که خود او همچنین در ۱۹۷۷ آن را در تئاتر بازی کرده‌بود. آل پاچینو در فیلم تاجر ونیزی (۲۰۰۴) براساس نمایش‌نامه‌ای با همین نام در نقش شایلاک بازی کرد. او در تئاتری در سال ۲۰۱۰ این نقش را بازآفرینی کرد. پاچینو که حرفه کارگردانی خود را با در جستجوی ریچارد آغاز کرده‌بود، در فیلم‌های قهوه چینی (۲۰۰۰)، وایلد سالومه (۲۰۱۱) و سالومه (۲۰۱۳) بازی و کارگردانی کرد. او همچنین از سال ۱۹۹۴، رئیس مشترک اکتورز استودیو بوده‌است.